O MECNUN İDİo acı idi, ben hüzne maya dedim hiç bir şey kaybolmadı, tüm, olduğu gibi sıvaları döküldü evin, yer güçlendi çıktığı deliğe uydu söz bir giz uydurdum karanlığa çözeltiye bir dokunuş adını adımın üstüne koydum, aşk dedim suyun toprağa salınması bir değil ama yağmur bulutu ve değirmen. ne çok içinden geçtim senin içimde ne çok gülümsedin bir çocuk ve bir adam, karanlığı deşti gülü suya bıraktım, rengini boya dedim yol güldü yanında, o her rengin sahibi kalemi tutan el’de her dokunuş uyanış çelen çıktı gülün ayaklarını yüzmeyi öğrenmeden yar dedim tuttum görünmez ipini öyle gergin üstünde çok cambazlar bir paye vermediler güle ki açsın g’özünü toprağın, yağmurun karanlıkta kurutuldu damlalar o Mecnun idi Leyla’ya eş! 28. 4. 2005 / Nazik Gülünay |