kara sonbahar
*
kimsesizdi gece ne ay ne de yıldızlar kalmıştı yalnızca kayalıklara vuran dalgaların sesi hafifçe çisileyen bir yağmur bütün ışıklar sönmüştü şehirde kör karanlık bir ölüm sessizliği yalnızca rüzgarın uğultusu kaldırımlarda sürüklenen kurumuş yapraklar bomboştu sokaklar insanlar yoktu artık hepsi gitmişti izleri dahi bulunamayan faili meçhul bir cinayet gibi kimsesizdi şehir mevsim sonbahar yalnızlığı aylardan eylül hiç bir son bu denli hazin olamazdı önce melekler terk etmişti sonra kuşlar ışığını aldığında Tanrı ne ay kaldımıştı ne yıldızlar sevgisiz bir dünyada kin ve nefret yeşermişti yenilmişti insan şeytan kazanmıştı oyunu kaybeden sevgiydi affetmedi Tanrı ışığını meleklerini kuşları insanı affetmedi şimdi bir cennet bahçesinde rengarenk uçurtmaları ve gülümseyen gözleri deniz mavisi yürekli çocuklar büyütür sevgiyi .... /dünyayı binlerce kez yok edebilecek kadar çok bombayı üreten insanlık , keşke sevgiyi binlerce kat güçlendirmenin yollarını bulabilseydi . yok ettiği bizzat kendisiydi ... / * Mert YİĞİTCAN 09 . 09 . 2013 istanbul / |
Yüreğine kalemine sağlık
Yürek sesin susmasın
____________________________________________________Saygılar