ayna'ya bakmayı ne çok severdi o
*
sonbahar çöküyordu ağır ağır sararmıştı mevsim bozulmuş güz bahçelerinde kuruyan dallarına tutunamayan eylül yaprakları d/üşüyordu artık baktığı aynalarda gördüğü sureti insan gülümsedi bir anne ağlıyordu oysa kucağında koca bir keder yavrusunun soğuk bedeni hıçkırıkları isyan’ dı çığlıkları acı haykırışları Tanrı duydu melekler ağladı o duymadı kanlı gözyaşları bulutlar oldu yağmurlar oldu isyanlar oldu düştü üzerine kan bulaştı damla damla Tanrı gördü melekler ağladı o görmedi baktığı aynada gördüğü sureti insan yine gülümseyerek baktı aynaya şimdi aynada silikleşiyordu görüntü yüzü vardı ama gözleri yoktu kulakları kaybolmuştu yüzü giderek daha da silikleşiyordu ve giderek kan kapladı aynada görünen yüzü kan içindeydi Tanrım ! diye inledi ve yüreğine götürdü ellerini bir çığlıktı sonrası yüreği yoktu yerinde elleri içine girmişti bir boşluktu bedeninde arka tarafını görebiliyordu yüreğinin boşluğunda baktığı aynada gördüğü sureti insan bir daha sonsuzluğa kadar ne bir ayna’da bulabildi kendini ne de gülümseyebildi .. * Mert YİĞİTCAN 11 . 09 . 2013 istanbul |