aşk havasının belirginleştiği eylüle doğru
parlak ama ısırgan
kendini hissettirip buyuran
garip bir hissin uykusuna daldım

onu kalemin içine sığdırabilecek bir öyküyü
tada bilmenin büyülü sevinçlerini
yeşilini koyuvermiş sarı yapraklardan dinledim
ağlaştık mı bilmiyorum
beyaz bulutlar geçiyordu üzerimizden

onca kalbin kırıldığı hayat yokuşunda
ardına bakmakla meşgul mevsimler
tanrının hizasında çırpındıkça mutlu oluyordu
ve ölüler dert etmiyordu olan biteni

mavinin dipsizliğinde siyah lekeler gibi oynaşan
haberdar kuşlara varana kadar sıcak kalan içime
anlatacak bir şeyim yok diyen rüzgarlara sitem etmek haksızlık olur
onları en çok durgun akşamların
esmeyen saatlerinde seviyorum

yorulmuş bir yolcunun günlüğü gibi
ellerimi çırpmadan kaçabiliyorum artık kendime
birikmiş rahatlığın kaygısız uykusuna daldım
teni güneşe meşrep ağustosun ertesinde.