yalnızlık kader değil(di) Clara...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın "Ada değildir insan, bütün hiç değildir bir başına; anakaranın bir parçasıdır, bir damladır okyanusta; bir toprak tanesini alıp götürse deniz, küçülür Avrupa, sanki yiten bir burunmuş, dostlarının ya da senin bir yurtluğunmuş gibi, ölünce bir insan eksilirim ben, çünkü insanoğlunun bir parçasıyım; işte bundandır ki sorup durma çanların kimin için çaldığını; senin için çalıyor." John Donne
I bir tülün ardındaydı yüzü keskin virajlı yolları anımsatırdı... benzinde bıçak sırtı çizgiler çok kan kaybetmişti belli ki gülümseyişinden iki derin çukura gömmüştü gözlerini aynalar da iki yanlış bir doğru söylerdi yansımasını kurulmuş kapan gibi kandırırdı kendini bir perdeyle gölgelerdi yalnızlığını korkardı kendisiyle göz göze gelmekten ...her tırnağında başka renk oje hangi renge boyasa sessizlik akardı diplerinden elleri aslında kararsızlığıydı kısacık kesmişti saçlarını bir öfke nöbetinde annesi ağlardı köklerinde ve uzaklarda bir adam ne zaman geçsem kapısının önünden gözlerini salardı üzerime yapayalnızdı II orada pencere kenarı güvercin yatağı ...mermerinde dili kesik sardunyalar yaşlı kaplumbağa ve karınca kolonisi -cumartesi ziyaretçisi- koridorlarda f tipi yalnızlık işte bazen yalnızlık kader değil derin bir keder sadece bahçede dağılan nar misali -çan sesi- gözleri su topluyor Pierre’nin ..ölüm istavroz çıkarıyor utanarak! -1 fransız fakirhanesi... de_soulmate |
belkide cabadır depresyon sancılarından kurtulmanın...
güzeldi her zamanki gibi...
dokundu...
yüreğinize sağlık