konduların hüznü yayılmış geceye
bir ağaç gölgesinde uyuyor rüzgar
netameli kuşlar geçiyor ülkeler yorgunu
her şey yüksek katlı kalabalıklar için
kazanan ve kaybeden aynı tarafta
uçaklar, planörler ve savaşlar
hani sesini duysam diyorum
yüreğimin gazi mahallesi olacaksın, çaresiz
hem arabesk hem protest okunacak bu şiir sevgilim

-şu şairler ne kadar da barbar



kediler öpüşme seanslarına ara veriyor
biliyorum mart değil mevsim
hani sesini duysam diyorum
yine arabesk bir sorun var
ama severiz arapları
bizimkilerden daha çok
şiir biraz da hüzün kokmalı mı dersin
ahh hiçbiriniz medeni değilsiniz
ilk dersimiz :
süreya yazılır süreyya okunur

-bütün amerika parçalarında, gezi dahil değil



hani sesini duysam diyorum
ismini bilmediğim herhangi bir kadın gibi
belki cumhuriyet yeniden ilan edilir
ilk şiirimi yazar, şiiri bırakırım
boyuna susar kasıkların
seni öpmek gibi bir başlangıçtır sesin
yollar yeni rengine alışadurur
anlamı kalmayan tek soru bir şiir olur
diskolarda devrimci marşlar çalıyor
sanırım kıyamet koptu

-tanrım yaşıyor musun ?



bir yere yazmadılarsa
hatırlamayacak hiç kimse adımı
eğer kalmadıysa yüzüm
buğulu bir fotoğrafta
ey manzarası sabahından sıyrılıp gelen kadın
hani sesini duysam diyorum
büyüyeceksin içimde
salıncaklar kuracağım
hera’nın bizi kurbağa yapacağı yerde
bana kardeşliği öğretecek
üç maymun bin şair
önce kelimenin içini doldurun ulan
şiirin değil

-edip abi; mendil öldü




hani sesini duysam diyorum
burdan ötesi yalnızlık olacak
aşksız devam edeceğim
bakışların kirlenmesin diye
kırmızı bir şiir sereceğim gözlerine
ilk kez direniş düzeninde yol alan
bir ordu gibi tutulacak
ellerim ve ayaklarım
ayaklarım ve ellerim


-hepimiz turgut uyar’ın askerleriyiz*



ben de ben de...






Irmak - Ağustos / 2013








*Emrah Serbes