Nazsız
saçlarından gelen kokuyla
gittiğim anıdan dönemiyorum yanımda artık kendi yokluğum kendimi kendimde bulamıyorum... gündüz oyunlarıyla koştuğun dudağımda kalan kirpiklerini aç bana son defa verdiğin sözü unuttuğunu nasıl,soramıyorum... hışırtısıyla ilk yıldızın uykulu kıpırtılı,ilk ışığıyla günün düşün düşün yolların bitmeyeceğini sonsuz nazsız ve yapayalnız kalacağını birgün... uzaklar da uzar mı son gölgelerde akşam kokularıyla tınısız yorgunlukta yankısı da solan bu ben miyim küçüğüm sessiz yolculuklara bu ağır sürgün... kağan işçen... |