DUYUYOR MUSUN...


çalındı bir akşam vakti tanrıların kadehi
kızıl şarabın şafağa karıştığı andı
keşişlerin sırtında şahitliğin sancısı
omurgası kırık köyler ateşli uykuda
duman kokulu dualar salındı gizlice...


sırtında kırbaç izleri olan savaşçıların ayağında pranga
sıkkın gecenin karabasan fikirleri
uçurum kenarından geçti yalınayak
suskunluk kustu kızıl nehirlerin şelalesinde
tüm ölü ruhların elleri sarılıydı kahve renginde...



son kutsal kılıç kana susamış
şimşeğin hitdeti bulutlara saplanırken
sağanaklar toprağa gömülüyordu uyandırmak için ruhları
kutsal çınarın dibinde bir avuç pelerinli
sert bakışlı kara kartalın parladı gözleri ayda



örsünde döğülen çelik, demirci çırağının ellerinde inledi
tüm sesleri emdi vadi
karanlık, çığırıp çağırdı atmacaları
pençesinde meleklerden kalma okunmamış mesajlar
bağırmak isteyen mağaralarda kalan son rahip
açtı nasırlı kuru dudaklarını...



birkaç yarasanın değdi kanadı
sol omzundan yaralı olan aldırmadı
asanın üstündeki kristal parladı birdenbire
acının geceye karışan rengine dokunmadan
seslenmek istedi tüm ölü ruhların ülkesine



ciğerinden çıkmamış olan nefesinde bir soluk vardı
onu da yutkundu...
"duyuyor musun" demedi
keşişin ellerindeydi yarasına merhem olan karışım...