yitik şiirleryitti, bir karambole geldi de sanki ve büyüdü gözümde deve kadar sokulmuştu en sevgili yüzüyle dizeler akıp gitmişti nehirde dupduru açığa çıkmıştı insan bütün duyguları insana ait çözülür gibi en dolaşık düğümler önce sen demiştim özlemle hem de yıllar içinden kayboluşunla ne büyük acılar yaşamıştım ki çıkmıştı sevdan gölge içinden yıldızla yetinmemiştim hem aysın demiştim getir ay/ını tepemden yansıt alem yola çıksın ferinden karanlık sokaklara nur gibi doğsun gel otur yanıma, aşk sofranı kur kır dizini sevgiye, seccadesine alnını sür sen bulunmaz mücevher susturulmuşluğum taş çatlasın secdede kul insan olsun inmesin yere aşkla kalkan yumruğun o aşk ki besler aşıklarını vatanın! sonra demiştim kim bu ölenler, niçin öldüler adı yüreğimizde önde gidiyor bir avuç umut sundular bize küllenmeyen sevdalarda dizimiz elimizi açtığımızda dua, amin! yerde kalmayacak ölünüz! 4. 8. 2013 / Nazik Gülünay |
gönül dolusu selemlar