Afitap 17-Şiirin hikayesini görmek için tıklayın onun bana
bundan başka bir mektubu daha olacakmış
birisi okumuş seri hikayemizi, tanımış beni
"-abla keşke evlenseydin" diye telefon etti evlenmekten kasıt; çoluk-çocuk değil mi şayet mesut değillerse, ne anlamı olur ki; fakir, çok mutlu çocuklardık, ana-babamız mutlu analık nihayet "hayata hazırlamak" çocuğunu emin değildi sevgilisinden, onunki bir arzuydu eğittim, doktor ettim ya! Arzunun oğlunu deseydim arayana, "sence sevilmek nedir" Mutlu benim için yanmışken, evlenmem ihanettir. başkasını severken, eşim mutlu değildir mutsuz evlerin çocukları mutluluğu ne bilir işte ihanetin çığ gibi büyüdüğünün sebebi insanız beceremeyiz gönülden affetmeyi asla affedemeyiz sevdiklerimizin ihanetini fark etmez, görmeyiz bizi sevenin sadakatini ne olur olsun, pişman olmamaktır sadakat sevdim diye bende, sevildim diye onda mı kabahat biz sevmeyi böyle bildik, aşk değil sevda vardı sanmayın ömrümce gözlerim bir dam ağladı ben hep mutluydum, o mutlu biz muyluyduk hasret; o’nlu hülyalardı, sevdadan kıvanç duyduk sevmek tabi olmak, onurlu bir kabuldü sevildiğimi bilmek, hep yüzümü güldürdü |
Anneannemin VEFATI nedeniyle uzak kaldım dizelerinizden.
En sevilene emanetsiniz HOCA'M.