Ah Ayten Ah

nerden karşılaştık Ayten’le; hay aksi;
sormaya korkarken “seni unutmuş” demez mi!
sustuumm, şimdilerde özler oldum hasretini
içimde hasretin nasıl büyürdü; dağlar gibi

sahi kimi beklerdim her gün, her yerde
seninle aynı şehirde olmasak bile
köşeyi döneni sen sanıp koşardım, sevda işte
yeşil kazak, siyah etek; sen demekti bende

her sabah pembe gömleğimi giyişim;
ilk iş berbere gidişim
üçübirarada stokumu kontrol edişim
nedense hâlâ kırmızı elma bekletirim

papatyalardan, plakalardan fallar,
sana tuttuğum şarkılar,
kuruttuğum güller, papatyalar
yollayamasam da sana yazdığım mektuplar

bir gün gelirsen sunacaktım
şiirlerin, mektupların, anılarım
senli düşlerde bile mutlanırdım..
“ya giderse” diye yıkılırdı hülyalarım

şarkılarda adın geçse!,
adına rastlasam olmadık bir yerde
sevinçler dolardı içime
gözlerim dolardı hasretinle

canım acırdı “ya mutsuzsa” diye
aah ahh! nerden rastladım Ayten’e
“birini seversin” dedi ümitsizce
başkasını sevmek mi, senin üstüne

senden başkası ha!
ah Ayten ah! nerden rastladım sana
“var beni unut ama
mutsuz olma asla”