(Merhum Cenk Koray’ ın düzenlediği şiir yarışmasında Türkiye üçüncülüğü alan şiirim)

Bu bir ozan haykırışı,
Eylül sarhoşluklarının susuz rüyalarını
Sessiz fırtınalarla anlatırdı şafaklara yorumsuz,
Yorumsuz dalardı bakışlar suskunluk nöbetlerinde.

Acıkırdım çiçek aromalı vuslat şarkılarında,
Kavak yellerine set çekerdi ıslak kirpiklerim,
Bir hoş yorgunluk olurdu gözlerimde gamzelerin,
Uzak yıldızlarda odaklaşırdı yokluğun,
Tutamazdım, başıboş akar giderdi kor arzularım,
Hedefini bilemediğim, asla bilemediğim kuytulara,
Sır olurdun sen,karanlıklara özdeş.

Belliydi karanlıklara hasreti nakışladığın,
Yıldızsız semalarda kibrit çakmaktan korktuğun,
Ellerin kapılarda tereddüt heceliyordu,
Ve gözlerinde İkbal motifli çiy billurları,
Kristal goncalar saçıyordu hasatsız yazılara.

Bu mevsimler hep mi hasrete endeksli böyle ?
Kar tipilerinde tropikal alizeler üfürür bazen damarlarımı,
Bazan Ağustoslarda buzlu düğümlenmeler boğazımda,
Ölümcül hırıltılara tempo tutar titrek ellerle,
Tutamam düş kurgularının serap mavisi tüllerini,
Okuyamam sarkaç ritminde uçuşan vuslat dileklerini.

Bir kuş uçumunda ufukları aşar giderde türkülerim,
Duyuramaz mezarlık boşluğunda bile sesini,
Aşamam inadına yorgunluğuna şu zirveleri,
Bulamam tutacak bir dal,
Uyumaya bir müjde duyamam, sağır olur boşluklar.

Bir menekşe öksüz solur baharları,
Sabah melteminde günaydınsız oğuşturur dallarını,
Ve yağmurlara tutsak eder beklentilerini,
Gökkuşağına binmeye can atar da ta ezelden,
Her rengine ayrı bir mani, dolunay akşamlarından,
Uçuramaz tutkularını rüzgârsız yamaçlarda,
Korkular diz boyunu aşmış patika kenarlarında,
Aşınan adım başı ömür duraklarını,
Amaçsız seyreder mat göz bebekleri ile.

Ve bilir, bilir de bir bayrağı dumanlı burçlara,
Dikmek gerektiğini bir başına,
Ve bir ikindi öğünü hırsı ile,
Yenemez kendini, aşamaz, yorgun menekşe.

Muzaffer Eker