Rahatla biraz be dostum,
Neden, kimden kaldı bu hüzün,
Kaç sene önce,
Kırıldı kalbin senin de,
Hadi anlat bana.
Yaşlandırmış seni de acılar,
Birkaç ak saç belirmiş tepende,
Gençliğini mi özledin,
Yoksa onu mu?

Yorgunsun ,
Yorulmuşsun iyice,
Neden yüklendi bu acılar omzuna,
Hiç sordun mu kendine?
Cevapların memnun edici değil,
Sen de bilmiyorsun değil mi?

Gözlerin neden böyle senin,
Ağlıyorsun yine,
Mutsuzsun biliyorum,
Kime anlattın ki derdini,
Anlayan oldu mu hiç seni?
Geceden başka…

İsyanlarının sonu gelmedi henüz senin de,
Parmaklıklardan haykırıyorsun,
Duyuyorum…
Hıçkırıklara boğulduğun da oluyor,
İşte bazen böyle kendinden geçiyorsun…
Hesap mı veriyorsun,
Hesap ödetmeyi mi arzuluyorsun?...

Çekip gittiğin de oldu,
Uzaklara.
Acını omuzlarında unuttun,
Aldın götürdün.
Zaten bir kurtulamadın onlardan,
Ne kadermiş ama,
Peşin sıra geliyor seninle bıkmadan,usanmadan…

Derinlemesine acı çektiğin belli oluyor,
Hadi al gel kemanını,
Yürüyelim seninle tren raylarında,
Yalnızlığımızı onlarla paylaşalım,
Paramparça olalım hüzünlü bir ezgiyle,
Birkaç damla da gözyaşı.
Dönelim en başa,
Ağlayalım kurşuni gökyüzü altında,
Sessizliği bozmadan bir parça daha çal,
Trenlerin sesine benzemesin sesin,
Yakarken zaten içimizi,
Uzaklara giden yalnızlık trenlerinin sessizliği...

ALTUN VURAL