İnsan sevince
Çok şey bulur gözlerde,
Belki bir ömre sığdırır,
Bir tebessümü
Belki bir tebessümde yok olur gider.
Bir kareyi nakşeder yüreğine belki,
Belki bir karede nakşolur sevdiğine.
Ya hangi heyecan onu görmek kadar telaşsız olabilir,
Telaşsız,
Zamanın hiç geçmemesini dileyerek.
Hangi dert bu kadar sevilesi olabilir ki,
O uzakta, derdi senin içinde, harelerinde…
Özlemek sevmekle birdir,
Seversin uzaktan ve yine özlersin uzaktan.
Yaşanmamışlıklara üzülürsün
Ve bir o kadar da gördüğüne şükredersin.
Tanırsın, etrafında ne var ne yok; kim var kim yok
Ama bilmezsin, kalbinde ne var ne yok; kim var kim yok
Hep bu bilinmezlikte son bulur düşünüşler, özleyişler
Geceler kadar karanlık bir soru,
Acaba, var mıyım?
Varlığın onda var olmaksa,
Yokluğun onda yok olmaktır.
Ve ona ne kadar yakınsan o kadar uzaksın.
Ne onda var olmak ne de onda yok olmak istersin.
Çünkü bilirsin,
Akıbeti bilmezsen; onu, kaybedebilirsin.
Bunun için seversin de sevmek istemezsin.
Ama; yine seversin, yine seversin.
ALTUN VURAL