İsmindenne zaman geleceğini ümit etsem karşıdaki boş daireye yalnızlık yerleşiyor. ve tüm iyiliğim gidiyor... odamda mahkeme kurup üstelik kendi deliliğimden beynimi çıkartıp yalan söyleyen filozofları yargılıyorum tek tek idam sehpasındaki savunmaları korkunç "ümit en son kötülüktür" diyorlar bir ağızdan ağzımdan damlıyor kan ben boğuluyorum... deli bir at gibi koşup da öleyim istiyorum çöl ortasında ciğerlerim patlayıp da kustuğumda tüm niyetlerimi niyet ettiğim tek dua kalsın istiyorum bana öldüğüm zaman öldüğüm gibi beni hatırla sevmezsen eğer tüm şairlere de savaş bildireceğim insan üssü hava sahalarım olacak silahımsa, sadece misket sevmezsen eğer, yangındır yakar düştüğü yeri misket bombası ne zaman öleceksin diye telaş etsem karşıdaki mezarlığa konar ebabil kuşları aslında seni görmediğimden beri ben hiç görmedim onları onlarsa başımın üstünde dönmeden ne zaman ölmeden geleceksin diye ümit etsem isminden bir çocuk doğuyor ve ismin yenileniyor yeniden... |
şikâyetçi miyim? Hayır...
İlk satırdan başlıyor şiirin çekim gücü ve hiç yitirmeden devam ediyor.
Güzel bir şiirin müjdecisi daha ilk dizeler ve finale kadar her şeyi ile şahane...