Bu yorgunluk ve yalınlık üzerine söyleyebileceğim birkaç kelimem var
Henüz ölmedim
Ve kendimdeyim


Yağmur yağıyor
Kar taneleri mi eriyor
Yoksa yüzüme vuran
Yalnızlığın ölüm izleri mi bilmiyorum


Çoğul olup da yalnız olduğumu hissettiğim zamanlarda
Gökyüzüne aşık bir kuş gibi oluyorum
Ne başım dönüyor
Ne de kanatlarımı hissedebiliyorum
Kaldırımların ince kenarlarından yürüyorum
Düşecek olsam sol yanımdaki boşluk beni tedirgin ediyor
Düşecek olsam sağ yanıma öykünüyorum
Sadece sağ elimle kalem tutabiliyorum
Sol yanımın beceriksizliği
İnce bir kurşun kalemin çaresizliğini hatırlatıyor bana
Ansızın kırılıyor
Ucu köreliyor
Veya yazmaya ait ne kadar kelime varsa
Beynimden çıkıp biri türlü kalemin ucuna ulaşamıyor


Böyle zamanlarda kesik kesik nefes alıyor
Ve sonsuz düşünüyorum
Düşündüğüm kadar yaşamadığım geliyor aklıma
Ve yaşayan her şeyden nefret ediyorum