Öldürve öldü. ucu açılmış tüm kalemlerin birden köreldiği vakit. kimsesizdi. şimdi gözümün ucundan düşen her ağıt ağır bir ömrün ağrılı habercisidir. git diyorlar. ardına bakma git. bitmiş, küllenmiş her hikayenin zehri vardır. zehirlenme git. sonra ölme öldürme diyorlar yaşama da üstelik yaşamak kaç kişilik bir hesaptır kaç kişide alacağı kalmıştır hüsran ve gaddar bir bilinmezlik. bunu da unut ve git. ömrün sarılmış olsaydı bana eğer tüm gitmelerin ardına beton döküp yolu çıkmaz edebilirdim. şimdi yapabildiğim kalemleri açmak, ucunu kırmak ve öyle yazmak aslında yasak... tüm yasaklanmış kitapların ucu kırık bir kalemden çıktığını bildiğimden, bu hikaye can feda olsa bile git. ben gidemediğimden bu yana bacaklarım tutmuyor ve ayaklarıma dolanıyor sarmaşıklar öyle arsızlar hangi birini kessem yeniden baş verir başıma sarılırlar... ölüler öldürebilirler. bu yüzden öldür ve git. sarmaşıklar için mezar bekçisi derler. bekçileri bekletme zaman aciz, ölüm ruha ait. |
...
İlginç bir bakış açısı yakalamışsın.
Ölüm Ruha ait derken de belli oluyor bu.
Dikkat çeken şiir.
Tebrik ve selamlar.