urgan
iki satırın sırtına dayadığım bıçak
ve gözlerinden dökülen hiçlik var kucağımda.. dilinde kemiği yoktu..kaleminde.. ve mürekkep hiç bir denizi doldurmadı bügüne değin.. açtığı hiçbir yaraya merhem olmadı deli bozuk cümlelerin.. sen.. kendi kuraklığında kral ilan ederken seni.. ve.. neşe’ni her fetihte biraz daha gömerken.. topraktan yeni yetme hüzünler büyütüyor zaman.. ey benim dilsiz çığlığım.. adın sayıklandıkça adıma düşüyor gölgen.. ve boğazıma geçirdiğin her urgan.. önce seni boğuyor.. bilesin!! |