koyu kırmızı kalabalıkların
rengini kaybetmiş kadınlarıydı onlar
gözlerine
siyah çökerdi güneş vurdukça


saçlarına tutunurdu yıldızlar aydan habersiz
ilmek ilmek hüzün işlemiş bakışları
kayıp sokakların ardında kalırdı
her akşam üstü

gülümsemek
marifetti


fesleğenler büyütürlerdi
kurak topraklı yüreklerde
kayıp coğrafyaların sınırlarında
dikenli tellere takılırdı yaşanmışlıkları
bu yüzden
kuru fesleğen kokardı elleri


günah karanlıkların
koynuna yığılırdı düşleri
kederi yudum yudum içerlerdi aşk diye
kristal kadehlerden

yokluğa müebbetten
sürgün yemiş yüreklerinde
sevdiğinin her gün yeniden kurduğu dar ağacında
asarlardı umutlarını
her gün yeniden gömerlerdi çocukluklarını
kimsesizler mezarlığına


fesleğen kokulu kadınlardı onlar
salkım saçak düşlerinde
beyaza boyarlardı geceyi
ve her gün yeniden ölüp
yeniden doğarlardı
yağmura gebe gökyüzünün gözlerinde