Belki; ezilmişliğinden di, ayrılık adının yüreğine hançer oluşu..

sevgili;
kurudu yaprak döken yanımız
geçmişin tozlu sayfalarıyla beklerken sen, kar düşmeyen kentte
ben güneşten medet umar
ömrümün üşüyen zamanlarını ısıtır
içimden doğma sana olan yangınından olma alevleri
küle çevirip savuruyorum bir bir



sustuğum toprakta filizlenemiyor cümleler
alıp başını gidiyor yoksul diyarlara



say ki;
anne karnında çekilmiş
siyah beyaz fotoğraf gibi gölgemiz
var ile yok arası gibiyiz



düşmedi dudak boşluğundan
dilin ucundaki kelimeler
ki sevgi arası harfler boyun eğsin ten yarasına



alacalı rüyaların ülkesiydi gözlerin
aklımın en ücra köşelerinde gezinirken ismin



boydan boya çiziyorum yankısı kesilmiş gülüşleri
firari uykularımdan arta kalan zamanlara


tut ki ;
hiç sevmedik bizi
taşa toprağa dönsün ki yüreğim
yazmaktan hiç vazgeçmedi kalemim
ve boyun eğmedi şuursuz şiirlere
tanıdık acılar


şimdi gel zifir kokan sevdam
gel gör tuz bastığım aşk-ı viraneni

s.ç