sürgün çiçeği
uykusu kirli gelincikler büyüttüm
içinde sevgi civarları bu civarları en çok ben öptüm alnına yazma dökülmüş gözlerinin ardına sinmiş kadını çünkü en çok ben anladım o meşru özlemi avucunda kirli bir uykunun harareti sayıklamalardan usulca uzaklaşmış bir adamın ismi sokaklardaydı ellerinde tepsilerle bir cami avlusu belki en çok ağlamaya müsait en çok ben anladım ağzının müstehzi duruşundan yeri geldiğinde yırtılmaya yakın duruşunu sesinin yıkıldım oysa anlamakla beraber yıkıldım çünkü anlamak yıkımmış, hissetmekten öte. durdum, bir gelinciği öptüm durdu, koynumdan bir rüzgara doğru esiyordu beyazı, gökyüzünün olması muhtemel, nasıl bir hüzündü en çok ben anladım anlamakla beraber yıkıldım Merve Taşçı |