koşar adım çıktık bugün bir yalnızlığın içinden
bir bayram sabahı hafifliğinde
sonra uyandık. evet! biz sonra uyandık…
yeni elbiseler giyindik üzerimize
belli ki önceden hiç olmadığımız insanlardık,
biz bunu anladık
anladık ve evden dışarı çıktık

biraz güneş vardı gökyüzünde, biraz bulut
biraz üşümesi yalınayak bir çocuğun
bir de iki kişilik bir yalnızlık
işte bu renklerdi…
ve bu renkler yalnızca bir sirkte karşınıza çıkabilecek şeylerdendi

yürüdük durmadan
köprülerin altından geçtik
“geçin! durmayın!” diye bir boşluk biraz içine çekti bizi
üzerimizde daha önce giyinmediğimiz birşeyler vardı
bir kadın mesela ilk defa çiçek kokuyordu
bir adam mesela ilk defa konuşuyordu
ağzımdan hiç tanımadığım bazı sesler çıkıyordu
Tanrım! bu “a” benim olamazdı

yeşil bir kanalın kenarındaydık
ve bir kanal kenarımızda yeşil yeşil uzanıyordu
önümüzden insanlar geçiyordu
kadınlar, adamlar, çocuklar
ha bir de köpekler
insanlardan değilse de köpeklerden konuşuyorduk
çünkü köpekler bizi anlamıyordu
hem hiçbir köpek anlamadığı birşeyi gelip bize sormuyordu
arada durup evlere bakıyorduk
bulutların arkasından görünen güneşin tadını çıkarıyorduk
derken bir meydana vardık
gemiler inip kalkıyordu ağır ağır
işte böylece bir şeyler düğümlendi boğazıma
ellerim titredi, birkaç kelime ettim
sonra sustum…
Tanrım! bu sessizlik de benim olamazdı

yeşil bir kanalın kenarındaydık
gemiler inip kalkıyordu
ve biz durmadan bir meydana varıyorduk
meydana varamadıkça bir türlü
biz bu türlü yürümelerden yorgun düşüyorduk
kendimizi eski bir aşktan borç alıyorduk
ve giyiniyorduk yine kendi üzerimize
bazen tahir oluyordum
bazen de mustafa diyordum kendime

hem yapacak onca şey varken hayatta
nasıl yaşanırdı ki bir acı tek başına?
ve nasıl yaşanırdı bir aşk? bir adamı sürekli bölmeden ikiye

bir kanalın yeşil kenarındaydık
yaşamaya yeniden çıkmış bir kadınla yürüyorduk
demirden gemiler inip kalkıyordu
köpeklerin şaşkın bakışları gemileri doğruluyordu
ve ben nasıl sevilir bilmiyordum yeni bir kadın
eski gözlerim her tarafta eski bir aşktan izler arıyordu