ve sen (aşk)
sadece şiirlerimde bir imgesin artık
...gidecektin nasılsa zaten kapıdaydı gözlerin
hiç yadırgamadım desem

kalsaydın
belki memleket meselelerinden konuşurduk
gerçi sen ekmek kaç lira bilmezsin
...olsun bildiğin şeylerden bahsederdik
duyarsızlığından mesela
nasıl bir uçurumdur bu aramızda
hangi ayağımı atsam
uzay boşluğu
bir de deli bir sevdanın tuhaf hoşluğu...

...




seni anlatmak...
hiç sonu gelmeyecek bir filmin ön koltuğunda yer ayırtmak gibi
dalgınca seyrediyorum yokluğunu -sorma bana sorma sen
sizliğin ne olduğunu-
bazen seni bir hayalet sanıyorum
elimi uzatıyorum sonra
yanağını okşuyorum
batıyor sakalların avucuma
kan kadar gerçeksin
buz kadar katı
su kadar yüzümün yüzünle yıkanmasına



içimde bir kıyamet
karnı ağlayan oyuncak bir bebeğe benzetiyorum kendimi
hani yatırınca kirpikleri kapanan
oysa uykuyla iki düşman aileyiz san/ki Montegü ve Capulet
ve
düşlerimi Verona’da bir malikanede uyutsam da nicedir
sırtıma batıyor bu sessizlik
bu rehavet
bakışlarım ruhsuz ve boş
seni terketmek düşüncesi
hiç kapağını açmaya cesaret edemediğim bir zehir şişesi(ydi)




kollarım acıyor
uzanıp/ uzanıp sana tutunamamak
... ağır çekim ölmek gibi
ellerim bile anlamsız ve yabancı
sıcaklığın parmaklarıma düşmeyeli beri




gökyüzü avuçlarımda
ve yıldızlar iplere bağlı birer kukla
başucumda bir bardak su deniz
ve ben ay ışığında adını çağırmaktan hâlâ korkak ve aciz




*bana yasakladığın* ormanların çitleri açık sevgilim
rengarenk kelebekler şimdi ağaçlarında
ve şehrimin kayıp güvercinleri
bilmem hangi şarkıyı söylemektesin





ve ben ne zaman gelsem sana
lüks bir mağazanın kapısında yırtık ayakkabılarıma bakan
o mendilci kızım
(halbuki yeniyken çizmelerim)

ve ne zaman söylemek istesem seni çok sevdiğimi
kaybedilmiş bir savaşın
utancıyım


bundan sonrası oyalanmak çocukça
bir ölüm salıncağında


-ne ben senin hor bakışlarından geçerek
ne de sen benim acılarıma uğrayarak


elveda...



de_soulmate