Düş/Manto I
Yersiz savuran zamanlara
Yerli gülmelerimin kıyısında Hanım hanımcık oturaklı duygularım var benim Üzerini giyinmiş tüm mevsimler En çok yaz soyunmuş Esmesi gereken rüzgar esmiyor Zaman gitmemesi gereken yerlere fırlattı düşlerimi Düşlerim üşüyor Bir manto gerek Tüm düşlerim kış Kar yağdı üzerine Uyuşuyoruz.. Isıtmak gerek önce düşleri Sonra evleri Sonra sokakları Beynimi çıkarıp duvarlara vuruyorum Düşünceleri öldürmek isterken Beyin ezmesi oluyorum sonra Düşünceler dağınık Adın her yana saçılmış Oda dağınık ve soğuk Bazen düşünüyorum: beton mu daha soğuk benden Ben mi daha sıcağım topraktan Toprak biraz canlılar yüzünden sıcak Beton soğuk cansızlar yüzünden Kalp çarpıntılarım en yükselen şarkının notalarını çalıyor Bu hızla daha nereye kadar gider ki Seri şekilde çarpıp azaltıyor zamanı Yaşamak için daha fazlası gerek Hayat saçlarımdan başladı kendini göstermeye Zaman eteklerin kısalığı gibi Topuklar sert basıyor yere: gökyüzüne uzanamadığı için Nereye gideceğini bilmeyen Denizin ortasındaki rotasız gemi gibi Siyah düşlerimin beyazı silik Düşlerin dokunulmazlığı var Elle tutulmazlığı Ama manto gerek düşlere En üşüyen yerini örtmek için Biliyorum çünkü: düşler ısınsa Biz hiç üşümeyiz Yirmi Yedi Şubat İki Bin On Üç 13 00 Nevin Akbulut |