Hayatın delikli ceplerine güveniyoruz,
Umutlarımızı dolduruyoruz içine,
Suni güzelliğine aldanıyor,
Yürüdükçe düşleyip,adım adım düş’üyoruz..
Sormalıydık kendimize ” fe eyne tezhebun ? “ (bu gidiş nereye?)

D/okumayadık gerçeklerin yüzünü.
Oysa dünya imtihan mekanıydı,
Hüzünlü yüreklerin yükü ağır olurdu.
Tutunamazdık ki,
Kocaman yalan olan bir diyara.!

Yollar dikenlerle sarılırken,
Dünya bir çocuğun gözündeki yaş olmalıydı bazen,
Akıtılan gözdeki yaşın toprağa düşmesi gibi..
Sırt verdiğimiz çürük ağaçlara inat,
En içten gülüşler olmalıydı dalımız..


Ve en doğrusu olan da sarıldığımız tek umut “ikra” sesine kulak vermekti..

“Bu dünya hayatı sadece bir oyun ve oyalanmadan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte asıl hayat odur. Keşke bilmiş olsalardı.”
(Ankebut/64)


Semra’m Öztekin
21.01.2013

Fotoğraf çekimi için Cihat Uçar’a emeklerinden dolayı teşekkür ediyorum..