Yazamıyorum Bay’ım.!
Sol yanımdaki acıların seslerinden..

Bu ölen kaçıncı çocuk.!
Kaçıncı anne,ve baba..
Kaçıncı ki bu, hayatının baharında ölen insanlar..

“ Sen yaşayan ölüsün” diyorlar bay’ım
Evet ölüyorum her gün,her gece,her saniye..
Evet duygularım öldü.!

Ne yani meydanlarda çocuklar ölürken,
İnsanlık sürülürken meydanlarda,
Masum gülüşler yok edilip,yerine gözyaşları bırakılınca
Ben nasıl güleyim.!
Anlatabiliyor muyum..


İsyan çiçekleri doğuyor dünyanın başka yerinde..
Gözlerime takılır Suriyeli küçük hanni’nin gözyaşları,
Ve mülteci kamplarında sürülen,
Suriyeli annenin haykırışı.:“ yok mu aranızdan çıkacak mus’ab’lar, yok mu Ebuzer’ler ? “

Boğazıma düğümleniyor herşey..
Utanıyorum kendimden,aynada görünen suretimden.!
Gülüşlerimi bıraktım çoktan,
Boş gözlerle seyreder oldum hayatta..

Mevsimlerden hangi mevsim dünyada,
Kahpece dipçiklenen bedenlerin kanıyla sulanan topraklara ne zaman bahar gelir.?

Af Allah’ım Af..!
Her ölen bir çocuğun arkasından,kıyamet gelecek sanıyorum..
.
.
.
Yazamıyorum bay’ım.! Çocuklar Ölüyor anlıyor musun..

Bir gün gelir kalem de susar.!
Ve sen cümlelerde boğulursun.!
Ne seni kurtaracak bir kelime,ne bir dize bulamazsın..
Bil istedim.!
...

15.01.2013
Semra’m Öztekin