bazı şiirler var
çok yüksek dozda heyecan fışkırır yazarken
okuru da alır götürür aynı hazda ve aynı hızda...
inişler, çıkışlar ve nevrotik imgeler
insan kendini çıkışı olmayan bir labirentte gibi hisseder

kötü müdür ? bu tür şiirler; elbette değil
helede bu zemheri aylarında
insan duygularını besleyen hormaonların üşüdüğü zamanlarda çok sık çıkar karşımıza.

diyesim oki çok alışmışız birbirinin benzeri şiirleri ve hikayeleri okumaya.

bu şiiri okumasam belki bende fark edemeyecektim şiirdeki tekdüzeliği
neydi sizi farklı kılan ?
öncelikle
tempo
baştan sona hep aynı ivmede
ve
soğukkanlılık
işte burası hayranlık uyandırıcı
şair
kendinden çok emin
hani nasıl ifade edilir bu güven bilemiyorum
ama
ben bu duyguları yaşamaya başlayalı çok uzun zaman oldu der gibi.

asil bir duruş...
kalemde ve hikayede
işte bunu çok net görebildim şiirde.

ve inan
akan bir nehrin kıyısında uzanmak kadar huzur verdi.


tebrikler ve teşekkürler
sevgili nilgün

saygılarımla