târifi câiz imkansızlıkları taşlamaksa vaat
ilistirde kalanlardadır hep kabahat
nümayiş gölgeli, yürekli adımlar kalabalığıysa, yürümek
biri taş atmaktan beslenir öldürmek niyetli
biri anlatmak gayeli yaşatmak prömiyeri.

şâirler yalancılara en iyi örnektir denir ya
yalandır!
yazmak, içinin -yürek yangınını örtmek değil
/siyah-kül/
bilakis avucundakileri kürekle gömmektir...
/beyaz-kireç/
işte siyah beyaz var olduğundan beri
kalemle kireç kardeştir!

bilerek duvara kafa atmak gibidir şiir yazmak
tıpkı, hoşça kal
’kendine iyi bak’ derken bile
ama ’en sevdiğin şalın hâlâ bende’ diye gülümseyebilen!





sizi bilmem de ben şiir demiyorum karaladıklarıma
bakıyorum hep aynı sekronsuz surat
umudu zampara çocuk oyunu gibi
ya da sadece falı için alınmış jiklet
ister çiğne, ister kaldır at.


yelkovanı sünnet edeceksin derdi ustam
unutmak istediğin zaman
anlamazdım o vakit
hatırladığını unutmayacaksın
unuttuğunu hatırlamayacak
seveceksen zaman duracak
aklın akrep gibi dolanıp dolanıp nerde olduğunu şaşacak

ne zaman takvimler sığmıyor belleğine
işte o zaman dilin merhem olacak benliğine
karartınca gözlerini dolacak beyaz...




yaz derdi, yaz
kış üzeri zemheri fark etmez
lâkin yazdıkların imgesel bir gök gürlemesi olacak
kızdıkların don vurmuş turfanda
bir şeye benzettin benzettin
kalemin kıçı kuruyana kadar
oku yedin demektir
kalemin tükenmesini beklerse kelamlar!

>abes>ateş>kıvılcım>şiir ...



bir gün derdi
bir gün, oturacak yüreğine o akik armağan
parıltılı olacak o zamanlar mizan
gün gelecek seyrelecek solacak zaman
dik duracaksın her dâim sözünde
gün gelecek eğilecek salkım söğüt önünde ulu çam
bir bakmışsın bir yanını tekmeliyor rüzgâr
bir yanında çekemeyenler var

bir bakmışsın
aydınlık bir lamba gibi taç bir evin başına
atacaksın bir gün kendini bir gözden içeri mutlaka
öğreneceksin zamanla
bazen en hafif yel bile kalleştir en kalın camlara
o bile hep aynı yerden vurmaz
belki arada gerilip kırılacaksın dar pervazlara
belki düşeceksin mendebur bir marangoza
budayacak kabuklarını dallarını
çiviler çakacak belki kalbine
kesip doğrayacak işe yaramaz şekilde halka halka


ama hayat bu
bir bakmışsın dâimi süs oluvermişsin bir aşka
ya bir kere ama pir gibi seveceksin enine boyuna
küçük kareli büyük not defteri gibi
bir gören bir daha bakacak
ya da ısınma zincirine yeni bir halka olacaksın
bir kerelik yakacak!



şâir olacaksan işte
mermerden sert olacaksın mıknatısdan çekici
harbe gider gibi donanımlı
ama ıhlamur içmiş kadife gibi sır emici
ne kadınlığın derinliğine sığınacaksın
ne herifliğin kılığına ram
erkek değil adam olacaksın, adam
ve hiç unutmayacaksın

’erkekler söz verir, adamlar/kadınlar tutar’!





ToprağınSesi







.