Şu sıra, hani derler ya.
Yüzüldüğünü hissediyorum derimin.
İki dudak arasında sıkışmış,
Kocaman bir nehirim.

Öyle ağır, öyle ağır ki yüküm
Truva’dan atlar geçiyor.
Çelimsiz sazlar, biçimsiz çalılar..
Süklüm püklüm yere bakıyor,
İç çekişmeleriyle ruhumun.

Nasıl sakınırım öfkesinden,
Zamansız tutkularını kızgın güneşin?
Merope şaşkın, Artemis kızgın.
Kayarken eşiğinden uçurumun.
Elleri ateş topu Orion’un.

Uçarcasına dalıyorum,
Dibi görünmeyen denizlere.
Yüzüme ölü dalgalar vuruyor.
Her biri akvaryumda bir balık, dünden kalma.
Derken akşam oluyor.
İçimde onarılmaz bir yara.
Kopup gidiyor yüreğimden bir şeyler,
Ansızın.

Ölümleri boşayıp, rüyalara göçüyorum.
Bir gölgem biliyor, bir ayak izlerim.
Bir de kumsala vuran dalgalar biliyor,
Düşündüklerimi…

Suna Doğanay