Kanosu batmış bir devri yaşıyoruz.
Geçmişin yıkıntıları arasında
Anılar güz
Hayat yaralı
İçimde yağmalanan bir sessizlik var.
Hiçbir sonuca ulaşamamış

Yürüyoruz dikenlerin üstüne.
Uzadıkça yabancılaşıyor ovalar
Alev alev gün batımı
Ama aynı zamanda
Kendi yüzüne hüzün eken
Ve onu besleyip büyüten
Astarlanmış akşamlar düşüyor
Gri bir sis olup serçe düşlerimize

Vaz geçtim yıldızlarla yaşamaktan.
Gökyüzü yanıyormuş,
Deli bir fırtına varmış dışarda
Kimin umurunda?
Hiçbir şey yolunda gitmiyorsa
Karanlıkla yüzleşmek gerek
Kendi karanlığından da doğar çünkü ışık

Kaç mutluluk,
Kaç mutsuzluk yaşandı şu çamın gövdesinde?
Alın gecenin karanlığını üstümden.
Çiçeklensin taşlı yollar
Çölde bahar rüzgârı essin
Herkes özlediği hayatı yaşasın.

Çiçeklerin sesini duyuyorum.
Aysız geceye bıraktığım düşler arasından
Yeni ufuklar, boşa çıkan umutlar
Bitecektir başladığı yerde
Yeşerdiğinde ilk tomurcuklar
İnsan neye inanırsa gerçekleşirmiş.