Nasıl yapışmışsa yakasına doğanın,
Dal yuvasından ayrı, düş poyrazın azı dişlerinde
Ne çok kuş, ne çok gözyaşı
Ve toprak ölüm döşeğinde
Tapusunu rehin almış gibi çamların
Açılır kapanır kapısı altında gök kubbenin
Kışkırtıcı kokular, bir tat ve bir dokunuş

Yanımda vefakâr dostlarım, yüzüm eylül güneşi
Geçip gidiyoruz ezber bozar gibi üzerinden
Kızarıp solmuş yaprak sürüsünün
Etekleri mor benekli, çehresi boz kar tepesi
El değmemiş masumiyet taşıyor.
Dağ üstünde dağ
Kim bilecek hüznün yeşille sıvandığını
Sesten uzak, gürültüden, ışıktan

Bırakmaz ki yazsam
İsyanımı, yenilmişliğimi
Yürüsem Maşukiye’den Hüt dağına
Yelkenler telli pullu kanat açacak.
Yaldızını dökecek kuyruklu geceler

İçimde anlatılmaz bir heyecan var.
Yüreğim hayal gücüyle sarılı bir yumak
Usulsüz uykular düşse omuzlarıma
Su mavisi ırmak olsam, taşsam…
Şişip şişip öksürecek umutsuz şiirlerim

Bir telesiyejin ak kanatlarında
Karadan uzak ve yığın üstüne yığın
Sis karşıtı ev uzuyor kirpiklerimden
Çırpındıkça batacakmış gibi, battıkça çırpınan
Korkunun fışkırdığı buz havuzunda
Yüreğim can çekişiyor uzadıkça kendini kısaltan

İnsan kurduğu düşe benzer ya öyle bir şey
Ve dilinden dökülen sözcüklere
Söyle! Ne anlatır şarkılar?
Zaman, avuç içinde buruşmuş kağıt parçası iken
Geçip giderken acımasızca,
Sadece sendin beklediğim.
Bir kuş ninnisi ve bir de çam uğultusu altında

Şimdi ışığımı denizden kapıp götüren saraylar
Dağ gibi hüzün sağıyordur ıhlamur çiçeğine.
El sürmeyin durun! Arkasında bir beyaz yel
Ateşkes ilanında
Bükerek belini kara nehirlerin
Sanki dünyayı yeniden var edecekmiş gibi
Kurtaracakmış gibi düşlerimi kızıl yaralardan