Öyle bir gökyüzü var ki üstümüzde,
Ağlamaktan yorulmayan
Aralıksız gam gibi soğuk ve yalınayak
Savurdu dantelâlı şemsiyesini kelebeğin
Dik saçlarında testi dolarken toy bir meşenin

Cadde değil sanki fırtınalar deresi
Bir diskonun dans pisti gibi
Bulanık akışlar çığlık çığlığa
Kol kolaydı yüreği fesat bulutlarla, uluorta
Fırsatı ganimet bilen işbirlikçi bir rüzgar

En olmayacak günde çıkmışım ben de sokağa
Bir daha mı tövbe, bin kere tövbe!
Sağ gözüm saatin telaşlı adımlarında
Esneyip esneyip kahrını yaşıyor
Geç kalınmışlığın

Bir çözülme, bir kanat çırpıntısı altında
Kaçamak bakışlar, küçük tuzaklarla
Sobelendi herkes, her şey öfkeli dalgalara
Gökyüzü gönüllü gülüştü gülmece halimize.
Kırgınlık çaresizliğin uzantılı sesi

O bulanık, o vahşi, o koyu duruşuyla
Amansız düşman kılığında baş döndüren su
Umulmadık bir anda ve birdenbire
Kızgın kumda sürükler gibi sürükledi
“Tenor bir gondolcunun Napoliten şarkısını.”

Ayaklar linçteydi, kollar doğuştan narkozlu
Kırk katır, kırk satır işkencesiyle
Zaman bitmeyen yol
Dünyanın yükü üstümüzdeyken,
Bizler akıp giden yolcuyduk mahşer misali
Yağmur ise duraksız, destursuz bir hancı

Ben, sen, o, bizler, hepimiz…
Ve hatta bütün dünya
Huzuru özlüyoruz asude iklimlerle
Kar mı yağacak, yağsın tükendi sabır!
Güneş mi açacak, açsın kurakçıl çiçekler üstüne.