Mavi bir yıldırım düşer her gün
Zindanın kaybolduğu yüreğime
Siyahlara bürünmüş bir cellât geçer,
Ömür raylarının üstünden,
Bir parça kefen bırakır akşamlarıma
Elimi uzattığımda
Okyanus korkusuyla çıkar
Bavulumdan
Paslanmış fırtınalar.
Güllere sarılı cesetler düşer
Gözkapaklarımdan.
Yalınayak koşarım kendi tabutuma
Kerpiç şeklinde düşer başıma yağmurlar,
Saklarken düşlerimi ebabil kanatlarına,
Uslanmaz çocuklar büyütür dağ
Çöker yalnızlık atlasıma.
Suların başı kesilir,
Gölgenin mimarisine,
Suyu çekilmiş nehir
Çamur örter üstünü,
Güneşte pişer,
Heybetli hüzünlere tehir.

Geceyi kanatır yıldızlar,
Yılanlar dadanır güne,
Akrep kuyruğunda gezer nöbet
Ruhsatsız bir tebessüm
Konaklar dudaklarımda
Menekşeler dökülür
Alnımın ortasında büyüyen miting meydanlarına,
Gürültülü kelimelerle sıkarken dişlerimi militanizm,
Omuzlarıma cam kırıkları dökülür,
Göğü kemiren
Kendi sesini tanımayan farelerden.
Gel haydi biraz sevinç toplayalım,
Konuşacak bir şeylerimiz olsun aşka dair.
Yazdığımız şiirlerle dinamitleyelim,
Köprülerin altından geçen kirli suları.

Bulutlar kar getirmeden saçlarıma
Engerekler çıyanlar oturmadan tahtına,
Sende ey dost ne çıkarsa bahtına,
Demeden,
Cirit atmasın katiller gözbebeklerimizde
Kuşlar utancını döksün mülteci bir zamandan
Cami duvarlarına,
Beklenen ay doğar elbet veda tepelerinden,