Biliyorum; bende sana ait bir şey kalmayınca,
Geri geleceksin.
Ait olduğun yere...

Masada unuttuğun çay soğudu
Ellerim de buz tuttu
Şu rafta yarım okunmuş kitap da duruyor
Gelebilirsin

Karanlığın arsız yüzü koynumda
Sen gittikten sonra kaybolan insanlığa yeni kaybolanlar eklendi
Ben gecelere saklandım
Avundum yalnızlığımın koynunda
Onun sesini dinledim yalnızca

Uzun bir öykünün sonu böyle mi bitecekti?
Bitmemeliydi, daha akşama çok vardı ya da sabaha
Hem ne fark eder? Akşam ya da sabah
Böyle bitmemeliydi bu hikayenin sonu
Böyle gitmemeliydin
Her gidişinin ardından hikayeyi sessiz bitirmemekti bu çığlıklarım
Sessiz gitmemeliydin

Sonsuz bir karanlık içimi kaplayan
Merdiven gibi çıkıyorum hayatı
Yarım bıraktıklarımı geçiyorum
Ama içimin karanlığından geçemiyorum
Kurtulamıyorum bu karanlığın arsızlığından

Gidişini kaç kelime özetleyebilir?
Kaç harf anlatır bu yokluğunu
Varlığına kelimeleri yetiremezken
Hangi boş satırlarla avuturum kendimi
Bilemiyorum… Hangi telaffuz açıklar düştüğüm boşluğu

Hangi uçurum yakalar beni
Hangi sıcak ısıtır?
Hangi elbiseyi giysem yakışırdı oysa
En çok kırmızı
Yokluğunun bu elbisesi uymadı üzerime
Hüzün tam otururken tüm bedenime
Olmadı bu yokluğun



On İki Aralık İki Bin On İki 11 40
Nevin Akbulut