Bir anlamın parçası olamadığını düşünen bir şair nasıl böylesi anlamlar yaratır bilmem... Kendi anlamını mı arar yazdığı her şiirde, bu yüzden mi her şiir şairinin içsesinin derin bir yankısı olur veya yaşayamadıklarının yazgısını mı taşır boynu bükük, kalbi yaralı şiirler?.. Evet sevgili şair dostum, harflere sahip çıkmak her şizofren şairin kaçınılmaz kaderidir... Tuhaf da olsa bazen acı da koksa, bir şeyin, hem de böylesi ölümsüzlük iksiri içmiş bir şeyin, kaderin olması güzel olsa gerek... Vedaya çağrılı harfer yansımışsa cumartesi şarkına umut doğar benim içime... Bilirim çünkü, ne varsa yolda vardır... Umut yoldadır, yarın yolda... Sevince muştulanmış günler, uçurtma uçuran çocuklar, babasının sıcacık ellerini tutan gül yüzlü çocuklar da yoldadır... Hayat yoldur çünkü, insan da yolcu... Şair ki yola çıkmaya karar vermişse kuşanmıştır zırhını ve hodri meydan demiştir hayatın çetrefilli yollarına... İşte bu gözü kara yolcu adam umut aşılıyor damarlarıma... Bir şiir bile olsa, ki benim için her şiir ufak da olsa şairinin bir parça gerçekliğini taşır, hareketlenmeye başladıysa imgeler alkış tutarım ben harflerin umutla dansına...

’Bir parmak sevgide fırtına koparmak neyse de
zeytinin fidesine ekilen hiç bir harf boy atmıyormuş meğer’..

diyorsun da şairim bilmez misin zeytin sabırlı bir bitkidir... Bir yıl ürün vermezse ertesi sene cömertçe sunar tüm varlığını tekkesini bekleyene... Unutma "Tekkeyi bekleyen çorbayı içer..." Bu fideden de yakında salt bir harf değil boy boy şiir efsaneleri çıkar dillere destan olan...


’umut var mı? diye sorma "koca adam"
bakabilene
görebilene’

Sevgimle avuçlarında umuda su içiren güzel insan...