Ayrılığın (G)Hecesi
Bu sondu sevgili
Büyümüştük artık Bir ayrılığı olgunlukla karşılayabilecek kadar Oysa çocuk kalmayı isterdim ben Didişmeyi seninle durmadan Küsüp tekrar barışmayı Ama büyüdük Önce yalnızlıklarımız büyüttü bizi dünya beşiğinde sallarken Eşikten geçerken büyüdük biraz da ait olmadığımız yerlere giderken Biz büyüdük Bir ayrılığı kaldıracak kadar Kelimelerin düzenli düzensiz dizilişine aldırmadan Ayrılığın hecelerini dizdik yan yana Bundan tam kısa bir süre önce omuzlarımız da büyümüştü Ayrılığın yükünü kaldırabilecek omuzlarımız Affedecek kadar da büyümüşüz sevgili Geçmişteki tüm çocuklukları Mevsimlerin zamansız gelip gitmelerini Zamansız yağan yağmurları Açmayan güneşi de affetmeyi öğrendik Büyümüştük artık Hiçbir doğal afete şaşıramayacak kadar Bazı mevsimler eksikti yüreğimizde Hatta anlatmıştım sana: Birkaç yılım silikti hayatımdan O yüzdendi küçük görünüşüm İşte bu yüzdendi büyümeyi kabullenmeyişim İnatlaşmalarım büyümeyi ertelemek içindi Yazı olmayan mevsimlerden geçerken zamanlar Biz hep kışa mahkum kaldık Hapishanede yaz olsa da bilinmezdi çünkü Ayrılığın hapishanesiydi bu parmaklıklara tutunmaya çalıştığımız Demir parmaklıklar soğuktu Kış gibi, ellerinin soğukluğunu aratacak kadardı Ellerinden tutunmuştum yaşamaya Ellerindeydi yaşamak Bu oyunu sessiz sedasız kabullenen çocukça yüreğimdi Hesaplıyorum da sevgili Bu son dediğim hiçbir şey son değilmiş Yine hesaplıyorum da Gittiğin zamanları çıkarınca hayatımdan Geriye pek bir şey kalmıyormuş Hiç mi yaşamadık biz Sahi giderken yaşadıklarımızı da mı alıp gittin? Oysa benim en çok onlara ihtiyacım vardı Yaşamaya devam etmek için Yaşadıklarımı alıp giderken Nasıl da büyümüşsün meğer Benden önce İntikam peşinde Büyüdük bir masumiyeti kaldıramayacak kadar Tüm masumları öldürecek kadar Güçlendik, güçlenirken çocukluğumuzdan olduk Öldürdük tüm çocukları kendi çocukluğumuzla birlikte Bu sondu sevgili, büyüdük Tüm düşlerimizden ağrıyacak kadar biriktirdik hayalleri Ve hayallerimizden vurulduk Kalbimizden kırılırken Ayrılığın zehirli oku denk geldi bu sefer yaşamaya çalıştığımız noktaya Tam gece on iki de vurulduk Beş Aralık İki Bin On İki 12 00 Nevin Akbulut |
ele cocuk kalsaydık
yüreginiz var olsun degerli şairem :)