MEKTUP...



Karanfil renkli gecelerim vardı benim
Diye başlamak vardı bir şiire….





Yapamadım yazamadım seni sana
Mısralarım kör bir düğüm
Kurur boğazım
Karşımda Marmara yüzerken martılarımla
Deniz çalkantısıyla çekildi anlatamadım


Kıyılarda kumlar bir de eski ayak izleri
Kumar oynar yakamoz sarhoşu düşler
Ve denizde uyuklayan ay sessiz
Geceye inat bir IŞIK yıldız
Kıvılcım çakan şarkılar
Çeker şimşekleri kendi göğsüne
Yanar şehirler
Solukluğundaki lambalar altında gezer insanlar


Ve vurgun yer balıklarım sol yanım gibi mavide
Sağ tarafımda sağır sessizliğe bürünmüş bir yalnızlık
Karanlık örtemezdi türkülerimin dudak kenarındaki ıslaklığı
Kalabalıklaşmaya başlarken içimdeki tenhalık
Odalar sarı kurusuyla solardı duvarlarımda


Suskun begonyalar bir de sarı sardunyalar
Ölüp ölüp dirilirken çatlak topraklı saksılar
Onlarda ben kadar seni sevdiğini anladım
En fazlada saymadığım fesleğenlerindi
Senden sonra seni sevmelerime üzülen


Kış öncesi üşümeler tutar balıkçıları
Uzak karalar özlem üretir tükenirken umutlar
Fırtına eserken inerdi yelken
Yorgun kayıkların kürekleri düşerdi denize
Erguvan kokardı karşı rıhtım


Dilim kurudu kabarırken ortasındaki deniz
Boğulmadan yaşamaya çalışırdı içimdeki hayat
Aklım fikrimle gezinirken en ücra yerlerde
Durdum, tökezledim, boynumdaki kalan nefesinle


Şimdi sakın gelme alıştığım iklime
Sen hep kal olduğun yerde dondurulmuş zamanda
Ki şimdi gelirsen bozulur çözülür aşkların büyüsü
Eskiliğin tazeliğini korumak en güzeli yaşatırken seni


Karanfil renkli gecelerim vardı benim
Diye başlamak vardı bir şiire….
Belki seni gerçekten sevseydim şiirler bile yazacaktım
Hem de demimde hem de demin gibi
Ama olmadı yapamadım yazamadım seni sana….




Ama sana dair uzun mektuplar biriktirdim
Belki ki kim bilir eline geçer diye bir gün….