Sen
gözde bir sözcüksün biliyor musun
oysa kısa bir ses,sen ben de, sende böyle küçük sözcükte dünyayı saran bir ses miyim söyle sen ben vardım önce, geldin hiç beklemediğim bir zamanda yüzümde hiç sivilce yokken daha istop oynuyorken sokakta gülümsedin gülümsedim sen girdin kalp kolyeme dışarda kaldım kendimden ne çok söz ediyorlardı senden çok matah bir şeydin gözümde çünkü sen oluşmuştu içimde ve büyüyordun gitgide öylesine bakıp geçiyordum başka senlere sen de öyleydin biliyordum çünkü aynı hamurdan karılmıştık aynı topraklarda aynı şeylerden hoşlanıyor aynı şeylere gülüyorduk saatlerce sussak,ikimiz de konuşmazdık sahi kim konuşurdu adımıza yolunda gitmezken hiç bir şey aynı kasabada, aynı sokaklarda yürüdük sen olmayı ne zaman bıraktık biz olamayız dediğinde mi saparken başka yollara derin uçurumlar girerken aramıza büyük kentler, büyük umutsuzluklar ses olup küçülürken neden arıyorum öyleyse hani yitip kaybolurdu küçülenler hani görünmez oldukça ısıtmazdı güneş 23. 11. 2012 / Nazik Gülünay |
sağlıcakla kalın