Ben Artık Hep Ölcem
kafamın içinde kıvrılıp uyuyan bir ruh var
grinin sessizliğinde, çıplak ben artık hep öl’cem üfledim alnımdaki mumu dışıma hiç olacağım içime uçurum bir tek gülüşünde güneşleneceğim fısıldayan fırtınalar kopuyor günün bir yerinde duymayacağım, seslere döndüm sırtımı bir ney yanıyor gözlerimde ensemde uzun bir isyan Allahım beni affetme! birileri boşlukları mosmor dolduruyor iblisin kokusu var sobelenmiş bulutlarda rüzgâr, güçlü rüzgâr bütün mutlu fotoğrafları alıp kaçmış masumiyet, çaresizlikle ölen tüm dirilerle bembeyaz gömülmüş inşaatı bitmemiş gövdelerin derinlerinde korku yaşıyorlar kıpkızıl ben hep öl’cem ama dur bedenine yakın olsun kavruk coğrafyam gördüğüm herşey sen ol korkmayacağım efsaneleşecek ölümsüzlüğüm kimsesiz bir şiirin kafiyesine benziyor yüzüm gaddarlanmış çıkmaz sokaklardan kaçtım en tanıdık rediftir ömrün sükut, yalnız orada şimdi onurluca ağlayabilir çocuk duruşum... |
Müzik , resim , şiir...Bu üçlü birbiri için yaratılmış....İyi ki şiirlerinize özel bir zaman ayırmayı akıl etmişim :)) İş yerinde okunmuyor öyle...Hele bir çaycımız var şiirin en can alıcı noktasın da damlar her zaman...Şiirleri okudukça hava aydınlanıyor mu ne..Az önce daha kapalıydı sanki...
Tebrikler şaire...