*******
Burnundan çıxarıb da
ağzına qoyan
çocuq kimi bir şey
bu dünya.
Ağlar,dərdini bilməzsin.
Təkcə acılara ağlamaz,
umduklarına da ağlar,
umduklarını bilməzsin ki.
Sənə baxar və gülər,
ama sənə yox,
səndən arxada
üzünə açılan
kendi dünyasına gülər.
Sanki,üstündən
köpək pisliyi asılmış
bu çocuğun.
Nazar dəyməz belə.
Ölüb də getsəydi,barı...
Nimdaş çəkmələrini
geyəsi ayaqlarmı yox.
Bir çocuq bu dünya-
Tanrının sakat çocuğu.
...Körpəliyindən tanıram onu.
Doğuşdan günah içində.
Heç sevmədim kendini,
babasını da sevməzdim-
Şaban demiş.
Altını təmizlərdim,
burnunun çöpünü
ağzımla üflərdim.
Babasız,anasız bir çocuqdu.
Tanrı atıb getmişdi üstümə.
Böyüyər anlar,dedim.
Nə böyüdü,nə anladı,
elə çocuq kimi də qaldı.

Büün oyunlarımı
onunla oynadım,
gizlənpaçdan tutmuş
qovdu-qacdıya kimi.
İlk dəfə o yumdu
və...tapdı.
O gündən mən yumuram
ama,tapamıram.
Qovdu-qacdı da öylə,
hep mən qovuram.
Bircə dəfə
tuta bilseydim deyirəm.
Elə bil yeldən
qanad taxmış,
mənim ayaqlarımsa
çamura batmış
tısbağa ayaqları kimi.
...Kub daşlardan qat-qat
evciklər yapıram
hər axşam boş vaxtlarımda.
Ama,bir türlü
son qatlarını yapamıram.
Sanki,umutlarım da
ölüb gedir son qatlardan
düşən daşların tappıltısında.

Sonu olmayan şeylərlə
uğraşmaq,əslində
çocuq oyunu,
elə dünya kimi.
***