şehir yıpranık anılarımda da
ağaçlar epeski
balkonlarda süzgün bakışlarıyla
son düş yolculuklarında genç kızlar
hayata perde çeker gibi
çamaşır asmakla meşguller
yüzlerinin bezgin görüntüsüne
bense çamurlu bir akşamüzerinin
omuzlarıma yığılı hüznüne inat
nokta nokta ışığını arıyorum
hâlâ...

hiç yaz arası vermedim mutsuzluğuma
bir an olsun düşünmezlik etmedim
bir yerlerde benimle aynı dünyayı soluduğunu
gözlerimi araladığım şu pembe gökyüzünde
parmaklarının doğurgan umutsu uzanışı tüllere
öylesine çabucak kapılardayım ki bir bilsen
her kent yeni bir özlem doğuruyor
ağrısına acımın...

ortasına yavru serçeler gömülü sesimin
suskunluğumu bir seni çağırırken bozuyorum
bu yüzden
gökkuşağını solfej çizgim bildim
göğe adını notalayacağım
ilk yağmuruyla iç sızımın
ömür yangınıma tek şarkım ol istiyorum
bitirip tüm sensizlik adalarımı
yitsin diye bu yalnızlık korsanlığım...


kağan işçen...