Bir urun evvelinde, suyun adı vardı önce
beynimiz gibi yüzde yetmiş suyla doluyken ruhumuz
erkek de olsak, ağlamamak bize ters idi
ruj sürerdik çoğu zaman
kızgın görünmek de becerisiydi namı diğer erliğin
oysa natatmindi erkenden boşalan erlik kadehlerini içen kadınlar
buna da sebep bulurduk
yoğundu işler ve bin bir türlü stres
mesela eve varıncaya dek yine iki saat çekerdi yol

Hepsi de bahaneydi
küçükken kokularını merak ettiğim sarhoşlar vardı artık aramızda
kimi zaman bana da kahve ısmarlayıp, ayılırlardı. Ben uyurdum.

Bilmem baya da büyümüştüm hani
artık altıma kaçırdığım günler İsa gibi açıyordum kollarımı
gök de bir yer de her gece muşambasız yatacağım bulutlar vardı
inandıramazdım kimseye, anlatamazdım,
içten içe kendime küfrederdim

Ne olduysa, leyleklerin artık bebekleri getirmediğini öğrenince
kupkuru kalıyordu altımda ezilen çarşaf
artık daha mutluydum

Dönünce,
ki zümrütlü taşlarıyla göğün mavisiydi bir kuşun kıçının kenarı
kimse bana bu yüzden inanmazdı

Sonra seni sevdim
otuz
bir
kere
otuz
bir
ekimi
otuz
bir
göz
yaşına
bağladım

Hiç su bağlanabilir miydi?

Ve su oldu sevgimiz gel zaman git zaman
bazen buhar olduk
bazen damla
bazen de taş
yine de yok olmadık

Göremesek de hani
ilk günden beri nasıl inanabiliyorsak varlığına yaradanın
öyle de otuz üçten iki eksik
her ekim otuz bir çekiyoruz