saçlarının ağlarında koyuydu tan
anka kuşumsa yaralı
sen gündüz düşlerimin masalcısı
benimle olmayan her yerin
bende olmayan her şeyindin
nereye yürüyeceğimi biliyordum yine de
karabasansız bir uykuya...

inan gün artıklarıyla yetindi gülüşüm
yüreğimi yakılmış şiirlerden eledim geldim
en tatlı şarkım bildim sessizliği
anı geldi evren sustu ben konuştum
yerim yurdum eldi zamanım yavan
buzu çözülmemiş dağa koştum
neye büyüyeceğimi biliyordum yine de
sisi sabahsız son öyküye...

taç yaprağına rüyalarımda da doyamadığım
tozuna gözlerimden gün yüzlü sular damıttığım
bakışlarımda bir ilk selam gibi taşıdığımdın
mahşerî bu yalanlıkta unutulduğumla kaldığım
yol yoldaşım
yalnızlık sızısını dünyalığım bildiğimdin
güneşini sarınmıştım nahoş umuduma
gurbetimin sırtı pek
kahrımın ömrü yamandı
kime güleceğimi biliyordum yine de
ışığının suretindeki kendime...





kağan işçen...