Karanfil Bahçesibeni karanfil bahçesinde bekle sevgili yakana takmayı unuttuğun tüm kırmızılara inat gruba tülüne karşı bir yerde bekle ve gözlerine karanfilleri ek topraktan gelen kahve gözlerin ve içinde tüm tabiat neşesi beni öylesine öyle sardığın gibi tüm unutulmuşlukların eşiğinde bekle kim geldi de gelinmez yolların ayakeşiğinde duruyor ömrün ve ömrüm ömrüne dolanmışken bizi ayıran bu suskunluk telaşı da kimden ötesine ittiğimiz tüm kuşkular nereden bulur da çürür tüm çiçekler ve sonbahar oturur eteklerime birden II ben bilmem de sen bilirsin belki tüm bu keşmekeşlik eylül’den ve hep eylül yüzünden aksar martılar ağır bir kamburluk çöker istanbul’a laleler ölür ve karanfiller çıkar çatlamış toprağın duasına yediveren istemedim senden yedi kere dönsen de ruhumun üstünden yanına kırmızı karanfil iliştir beni uzaklaştırdığın tüm ölümler gibi yakana sevgiyi yerleştir sevgili |