Çekil êy NefsimÇekil êy mendebur nefsim, olma hakîkate perde, Hakîkati gördüm ben, sıvı hâlinde akan terde. Önündeki ziyâyı göremeycek kadar âmâsın, Âlemin görüp göreceği en muğlak muammâsın. İğretiyle kibirlenen, şer güçleri dâvet eder, Şeytanın malıdır gayrı, ne derse icâbet eder. Âlim bellettin kendimi, sandım cennet beni bekler, Damı delip geçen kibrim vebâlime vebâl ekler. Lâyık olamadım el-Hâk, Hâk’ka hakkıyla kulluğa, Şükretmeyi de bilmedim, verdiği onca bolluğa. Hasûdâne, öfke diktim gönlümün baş köşesine, Hâkezâ, nefretler ektim fıtratın pak bahçesine… O şehvânî arzularmış, meğer kabirdeki kurdum, Sâlih amellermiş heyhât, rüyâmdaki gerçek yurdum. Gönlüm neye bağlandıysa, gözüm orda kala kaldı, Açtığım gedikten İblis, şerrini üstüme saldı. Aklımızı başa alıp takvâ deryâsına dalsak, İrfânla el ele verip ihlâs nasîbini alsak. Sorumluyuz be hey nefsim, aldığımız her nefesten, Adam gibi ayrılmak var, dünyâ denilen kafesten. |
Güzeldi eser
Biz de okuduk ve kutladık yürekten
Gönlüne, ömrüne bereket
Sağlıcakla