ne güzel ayrıldık seninle
ne güzel!


tükenmez kılıçlara dayayıp gözlerimizi
fâili iki dudak arasına saklayıp
hiç kimselerin görmediklerini
çıt çıkarmadan
kavgasız, gürültüsüz eylemsiz
nasıl kaçtım
ve nasıl da kaçtın benden
bedenimden
öyle, söz göze bile gelmeden!




gittin...
zafer kuşlarını koynumda bırakıp
dolayısıyla ağlayamadım bile
doyasıya
ve ne başarılıydık
uykuları linç eder, rüyaları titretirken
parmak uçlarında yürüyen güvercinler gibi şaşkın
ölü balıklar kadar mat...


ama ben tanıdım kendimi
bir kalbin sınır dışındaki avlusunda
sağ yanağım taştayken

sıyrılmaya çalıştıkça battım aynalara
bileğimdeki mavi - kırmızı halkalardan
sabah ezanında kedi dalaşı savruğu tüylerden
(çünkü ölü bir üveyiktim
sahi! siz bilemezsiniz hiç mutluyken öldürülmediniz ki)


bir balığın kanı çekilmiş gözleriyle söndürdüm perdeleri
...kurtulmaya çalıştıkça alabora nehirler geçti üzerimden
ne başarılıydın
-’kralım çok yaşa’
pandomimleri dökülürken gözlerimden





seferi musluklarda yıkadım yüzümü kaç zamandır
muska desenli avurtlarla
haftaları, günleri kovaladım
şahitti begonyalar
küçük dudaklı bir kız çoçuğunu teselli ederken
volta vakitleri aklım-tarumar



ve nasıl da başarılıydın!
bileklerime saat resimleri çizerken dişlerin
bir vampir kadar naziktin
bilmediğin çok şey vardı oysa
mesela evvel eski alerjim vardı yalanlara
iki üç seans pedagog ziyareti
saçlarımı Ruanda’da taradı bir müddet annem
sakladım seni
saklandım ranza altlarına geceleri!


sen oynarken dizlerini kırıp bir efeyi
(rüzgar kıskan(ır)dı çünkü yoktu cilalı potinleri)
ve hiç utanmadım desem, yalan
seni alkışlarken saklayamadığım için
kan tutan ellerimi...


de_soulmate