Üşüyen ağaçderin sonsuzluk hiç birimiz belli değiliz bu kaygan zeminde . bizi en çok içimiz anlar, belki resim duvarda tablo ve bir el uzanır gözleri neon parlaklığı düş/sün ben gördüm ruhu kırıktı yeşeren bahçenin döküldü kelimeleri az ötede nehir yıldız diledi gökyüzünden şafaktan önce kırmızı her yer kırmızı imzalanacak ateşkes yok doğum saçlarımı geriye taradı annem bir hikaye yazmam için ben dağıttım yıldızları sana sana doğru saçlarımdaki karanfil sönünce ışıklar parıltıları yoktu evlerin sokaklar adımlar bir kedi gözünde gördüm yağmur ağlıyordu o kadın yapayalnız yeterince taştandı duvarlar birini çekti yığıldılar üstüme ki bütün akciğerler iltihaplanmış üşüyorum kapı açık kan kovalayan karasinekler bir müzik kutusu düştü rüyama buralarda kırık rüzgârdan geçti sesi sen gel esintisi gitsin sonbaharın güneş kömür renginde o ağacın önünde duralım uzun köklü büyümek için Aysu |
Köksüz bir ağaç gibi...
İlyada odyssiea(N.D) tarafından 9/20/2012 3:15:18 PM zamanında düzenlenmiştir.