seni düşününce
ne zaman çocukluğumu düşünsem
balkondaki hanımeli geliyor aklıma bir de küpeli hani renk renk çiçek açan annemin sularken bebek sever gibi okşayışı sesiyle benim utanmadan kıskanmam bir çiçeği -en çok beni sev anne bırak otu, böceği- pencereleri düşünüyorum sonra hayata açılan camları karşımızdaki bakkalın sattığı gofretlerin tadı geliyor ağzıma balıkçı dükkanındaki balıkların kokusu hiç işlemeyişi yandaki dükkanın sokağın ruhunu içime çekişim ve olaysız biten günlerin hayal kırıklığıyla kapatışım perdeyi. güneşin doğuşunu izlerken balkonda babamın yanıma gelişi tıpkı yağmurun sesini dinlerken yaptığı gibi omzuma dokunup ’romantikliğini babandan almışsın’ demesi sokak lambasının ışığında okuduğum romanın gölgeleri düşerken odaya kardeşime sarılıp uyuyuşum... ne zaman seni düşünsem çocukluğum geliyor aklıma yokluğun maddi, varlığın manevi olduğu mutluluğa geçit verdiğimiz yılların hüznü çöküyor üstüme ne zaman seni düşünsem hanımeli kokuyor ellerim küpeli çiçek açıyor. annem saçımı okşuyor küpeliyi sever gibi. |
Yüreğine sağlık
Tebrikler
dilerim yaşadığın doğduğun şehir ve adım atığın heryer neşe ve huzur dolar
selam ve dua ile
A.E.O