kangrendi masamda duran varlığının isyanı
adını yağmurlu ve soğuk yazmayı öğrenemedim
ıssız yazları sevdim hep
saçların yerine güneşin şavkıyla oynamak için
uykularıma kasteden atatürk parkı’ndaki halini
unutmamak için
içinlerle avutuyorum adımlarımın yabanlığını
adımlarım ilk ve en son seni ararken çocuktular
ki
için için çağıldamak için
zamanı yırtarak çehresinden göğün ve yerin
ama şimdi sonsuzluğa hapis boşluğum
ama şimdi sonsuzluk bana mahkum
sensizliğin hatırına
susuyorum...

ömrümle oyalandım şımardım ölümle
sevgilisiz
ama sevgililer için
bir ben böylesine dürüst yaşadım yalnızlığı
yokluğum olsun hiçbir mutluluğu bozmasın istedim
hiçbir tatlı hüznün tadını bozmasın diye şiirlerim
yalnızca kendi sen’sizliğimi
kendim çaldım kendim söyledim
ama şimdi düşlerde bile yitik korkularım
ama şimdi dört gözle bakabiliyorum yokluğundan öteye
kendi kendime
kendime
koşuyorum...

geceyi azgınlaştıran tanımsızlıklarla
kırıldı beli bütün bitişlerin
ve hiçbir şey başlamıyor gidişlerinin üzerinde
uçarı kanışlarla
yağmalanırken sureti iyimserliğimin
dilimin ucundakini söyleyemiyorum bir türlü
yağmur mağduru okul çocukları kadar utangaç
söyleyemiyorum karardığını kapı aralıklarının
hiçbir adla kirlenmemiş yalnızlıklar için
söyleyemiyorum aklıma ilk geleni
hiçbir aramakla hırpalanmamış
kimsesizler için
senden seninle olan sen’sizliğimi
ama şimdi içimden konuşmayı öğrendim
sesini gözlerinde taşıyanlarla
ama şimdi sessizliği de aştı sırlarım
ürpermeden
titremeden
üşüyorum...


içinlerim çoğaldıkça uzuyor duygum
ama ben orda hiç olmuyorum
ağladığımı kör yılanlar duymasın
bana bir ölüm kalsın yeter
şöyle kendi kendimi göğe bağışlasam
malum kimseye zahmet olmasın
belki toprak dargınlığımla incinir
belki yerin altında yalnızlığım sıkılır
unutun beni
başka kimseyi unutmamak için...




kağan işçen...