Uçmayan kuşlar,repliklerinizi avucunuzda tutun diye başlayan
dersler sevdim...boşalan okul bahçelerinin sessizliğinde denizler,raylar sevdim..
hafif meşrep bir vapurun güvertesinde ateşler ve lirler içinde
her keslerle şarkılar söylemeyi sevdim..ömrünü
boşa harcamayan geceler sevdim..inanılmaz güzel sabah güneşlerini sevdim..
kırmızı kırmızı yanaklı çocukları katıp önüme,sokak sokak peşimizden
devriyeler koşturmayı sevdim..yeryüzünün tüm günahlarından kanat
takıp uçmayı sevdim..yakamoz’a şiirler yazıp okumayı sevdim..
bir kürdün ince tülbentinden gördüğüm türk’ü sevdim..
meğer ne çok şeyi severmişim..Bunlar vakitsiz kadraja giren bir levhada yazılıydı’...

Yarından tezi yok
yakıştıramadığım harflerimden bir slogan atacağım halka açık bu meydan da
varsın her biri
göğe salınan uçurtma olsun
nasılsa
gecenin koynuna serpiştireceğim
pullamalarla dolu ceplerim


bazı peronlar boş gözlere
bazı vapurlar limansız kıyılara yanaşır
sustukça düşler de kirlenir mi?..

Bir mevsim daha düştü dalından
söylenmeyi bekleyen harfler birer birer sustukça
bütün cevaplar da kirlenir mi?
oysa ışıklı bekleyişlerle doludur bu mevsimde peron önleri

’Ve hayat avuçlarımıza bir tutumluk ayrılık verir’

geri çekilirken sadece bir kaç doğaçlama şarkı değil
saç telleri,ressamın ağzında derin bir öykü,
bir peron,bir düş ve dehşet iki şehir kayboldu
dün gece bostanlı’da bir evde bir şiir attı kendini çatıdan!
şiirsiz ve şarkısız kaldık çiğ damlası
elim yüzüm şarapnel parçası

’Hangi gece şahdamarıma bu kadar yakın durdu’

o gece de
bilerek yeryüzüne çarpan gülüşlerimizi
savurup ayrı ayrı mevsimlere
kımıldatamayacağımız kadar dehşet sabitledik
ayrı ayrı düşlere

bıraktım artık zeytin toplamayı
her yanıma bulandı ’çünkü’
kalbimde dinlenmeyi reddeden çiçek

hiç bir kadraja geniş açı düşmeyecek bundan böyle
kopup zincirinden bir vagon
uçuruma intihar etti ’çünkü’
şimdi her imge yalnızca hınzır bir telepati zihnimde


’Yazılıp temize çekilmiş bütün şiirler bileğini kesiyor kanepedeki boşluğunda gözünaydın’!!